کی می‌شود از مهر تو، شرمنده نشد؟
یا بنده‌نوازی تو را بنده نشد؟
یک جلوۀ دلپذیر تکرار شده‌ست
لبخند مهی منیر تکرار شده‌ست
از «من» که در آینه‌ست بیزارم کن
شبنم بنشان به چهره‌ام، تارم کن
هرچند که غافل از تو بودم هردم
هرچند که خانۀ تو را گم کردم
در نالۀ ما شور عراقی مانده‌ست
در خاطره یک باغ اقاقی مانده‌ست
دل جام بلی ز روی میل از تو گرفت
تأثیر، ستارهٔ سهیل از تو گرفت
دریاب از این همه پراکندگی‌ام
عمری‌ست که شرمندۀ این بندگی‌ام
دریاب من، این خستۀ بی‌حاصل را
این از بد و خوب خویشتن غافل را
در باغ دعا اگر بهار است از اوست
هر شاخه اگر شکوفه‌بار است از اوست
آن کس که تو را شناخت جان را چه کند؟
فرزند و عیال و خانمان را چه کند؟
ای در تو عیان‌ها ونهان‌ها همه هیچ
پندار یقین‌ها و گمان‌ها همه هیچ
آيينه‌ای و برايت آه آوردم
در محضر تو دلی سياه آوردم
از عمر دو روزی گذران ما را بس
یک لحظۀ وصل عاشقان ما را بس
عید است و دلم خانۀ ویرانه بیا
این خانه تکاندیم ز بیگانه بیا
ای آنکه دوای دردمندان دانی
راز دل زار مستمندان دانی
ای سرّ تو در سینۀ هر محرم راز
پیوسته درِ رحمت تو بر همه باز
از لطف نسیم، گل شود گلگون‌تر
زیباتر و دلرباتر و موزون‌تر
این قلبِ به خون تپیده را دریابید
این جانِ به لب رسیده را دریابید
آغاز سخن به نام حق باید کرد
هم پیروی از مرام حق باید کرد
ای نام تو شَهد سخنم یا الله
آرام دل و جان و تنم یا الله
از دور به من گوشۀ چشمی بفکن
نزدیک به خویش ساز و کن دور ز «من»
از مرکب سرکش، تو سواری مَطَلب
یعنی: ز هوایِ نفس، یاری مطلب
ای آنکه فراتر از حضور نوری!
با این همه کی ز دیده‌ام مستوری؟!
