در خودم مانده بودم و ناگاه
تا به خود آمدم مُحرّم شد
بحث روز است صحبت از غم تو
سرخ مانده هنوز پرچم تو
هم تو هستی مقابل چشمم
هم غمت کرده دل به دل منزل
ای وجود تو اصل هر موجود
هستی و بوده‌ای و خواهی بود
ای ز فرط ظهور ناپیدا
ای خدا! ای خدای بی‌همتا!
هر کسی را به سر هوایی هست
رو به سویی و دل به جایی هست
ای جهان دیده بود خویش از تو
هیچ بودی نبوده پیش از تو
نوربخش يقين و تلقين اوست
هم جهان‌بان و هم جهان‌بين اوست
حاجیان آمدند با تعظیم
شاکر از رحمت خدای رحیم
باز هم اربعین رسیده بیا
باز هم از تو بی‌خبر ماندم
جاده در پیش بود و بی‌وقفه
سوی تقدیر خویش می‌رفتیم
کاروان رفت و اهلِ آبادی
اشک بودند و راه افتادند
کاروان، کاروان شورآور
کاروان، اشتیاق، سرتاسر
هیچ کس تا ابد نمی‌فهمد
شب آن زن چگونه سر شده بود
