اجل چون سایه‌ای دور و برش بود
و شمشیر بلا روی سرش بود
بشکسته‌دلی، شکسته می‌خواند نماز
در سلسله، دست‌بسته می‌خواند نماز
خود را به خدا همیشه دل‌گرم کنیم
یعنی دلِ سنگ خویش را نرم کنیم
تشنه بودم، خواستم لب وا کنم، آبی بنوشم
ناگهان کوه غمی احساس کردم روی دوشم
دانی که چرا مثل گُل افروخته‌ای؟
هم ساخته‌ای با غم و هم سوخته‌ای؟
دیدی که چگونه من شهید تو شدم
هنگام نماز، رو سفید تو شدم
آرامش دل به قدر بیداری اوست
آرایش گل به شبنم جاری اوست
باید که گناه را فراموش کنیم
قدری به سکوت قبرها گوش کنیم
دانش‌طلبی که نور ایمان دارد
جویای فضیلت است تا جان دارد
در مکتب عشق، آبرو‌داری کن
هر مؤمن رنج‌دیده را یاری کن
چشمی از غم ستاره باران دارد
دلسوخته‌ای که داغ یاران دارد
ای موجِ امید، راهی ساحل تو
ای مهر و وفا عجین در آب و گل تو
ای ذرۀ کوچکِ مدار هستی
ای آن‌که به رحمت خدا دل بستی
باز هم اربعین رسیده بیا
باز هم از تو بی‌خبر ماندم
کیست این مردی که رو در روی دنیا ایستاده؟
در دل دریای دشمن بی‌محابا ایستاده؟
ای نسیم صبحدم که از کنار ما عبور می‌کنی
زودتر اگر رسیدی و
منِ شکسته منِ بی‌قرار در اتوبوس
گریستم همهٔ جاده را اتوبان را
جاده در پیش بود و بی‌وقفه
سوی تقدیر خویش می‌رفتیم
دیدیم جهان بی‌تو به بن بست رسید
هر قطره به موج‌ها که پیوست رسید
هوا پر شد از عطر نام حسین
به قربان عطر پراکنده‌اش
این محبّت آسمانی است یا زمینی است؟
این کشش فقط خیالی است یا یقینی است؟
کاروان رفت و اهلِ آبادی
اشک بودند و راه افتادند
آفتاب، پشت ابرهاست
در میانه‌های راه
فارغ نگذار نَفْس خود را نَفَسی
تا بندهٔ نفس سرکشی در قفسی
