بد نیست که از سکوت تن‌پوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
سقفی به غیر از آسمان بر سر نداری
تو سایه بر سر داشتی دیگر نداری
چه آتشی‌ست که در حرف حرف آب نشسته
که روضه خوانده که بر گونه‌ها گلاب نشسته؟
از لشکر کوفه این خبر می‌آید
زخم است و دوباره بر جگر می‌آید
ای حضرت خورشید بلاگردانت
ای ماه و ستاره عاشق و حیرانت
در شهر شلوغ، خلوتی پیدا کن
در خلوت خود قیامتی برپا کن
ای آفتاب طالع و ای ماه در حجاب!
ای بدرِ نور یافته در ظلِّ آفتاب!
بعد از آن غروب تلخ، جان زخمی رباب
بی‌تو خو گرفته با زخمه‌های آفتاب
رباب است و خروش و خسته‌حالی
به دامن اشک و جای طفل خالی
اهل دل را شد نصیب از لطف جانان، اعتکاف
فیض حق باشد برای هر مسلمان، اعتکاف
اینان که به شوق تو به‌راه افتادند
دلسوختگان صحن گوهرشادند
لختی بیا به سایهٔ این نخل‌ها رباب!
سخت است بی‌قرار نشستن در آفتاب!
نسیم صبح بگو چشمهٔ گلاب كجاست
صفای آینه و روشنای آب كجاست
هرچند حال و روز زمین و زمان بَد است
یک قطعه از بهشت در آغوش مشهد است
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
