با گریه نوشت... با چه حالی می‌رفت
آن توبه‌سرشت... با چه حالی می‌رفت
پس تو هم مثل همسرت بودی؟!
دست‌بسته، شکسته، زنده‌به‌گور
زیبایی چشمه‌سار در چشمش بود
دلتنگی و انتظار در چشمش بود
شوریده‌‌سری مسافری دلخسته
مانند نماز خود، شکسته بسته...
انبوه تاول بر تنت سر باز کرده
این هم نشان دیگری از سرفرازی‌ست
شکست بغض تو را این غروب، می‌دانم
و خون گریست برای تو، خوب می‌دانم...
سوختی پیش‌تر از آن که به پایان برسی
نه به پایان، که به خورشیدِ درخشان برسی
تنت از تاول جان‌سوز شهادت پر بود
سینه‌ات از عطش سرخ زیارت پر بود
سالی گذشت، باز نیامد وَ عید شد
گیسوی مادر از غم بابا سپید شد
روی اجاق، قوری شبنم گذاشتم
دمنوش خاطرات تو را دم گذاشتم
آه ای شهر دوست‌داشتنی
کوچه پس کوچه‌های عطرآگین
افتاده بود در دل صحرا برادرش
مانند کوه، یکه و تنها، برادرش
