علی كه آینۀ روشن خدای تو بود
همیشه آینه‌اش روی حق‌نمای تو بود
ازل برای ابد ملک لایزالش بود
چه فرق می‌کند آخر، که چند سالش بود
چند روزی‌ست فقط ابر بهاری شب و روز
ابر گریانی و جز اشک نداری شب و روز
دارد دل و دین می‌برد از شهر شمیمی
افتاده نخ چادر او دست نسیمی
ابری‌ست کوچه کوچه، دل من... خدا کند،
نم‌نم، غزل ببارد و توفان به پا کند
من و این داغ در تکرار مانده
من و این آتش بیدار مانده
قرار بود که عمری قرار هم باشیم
که بی‌قرار هم و غمگسار هم باشیم
دستی به پهلو دارد و دستی به دیوار
داده‌ست تکیه مادر هستی به دیوار
گلی که عالم از او تازه بود، پرپر شد
یگانه کوکب باغ وجود، پرپر شد
چو آفتاب رخت را غبار ابر گرفت
شکوه نام علی غربتی ستبر گرفت
بلبل چو یاد می‌کند از آشیانه‌اش
خون می‌چکد ز زمزمۀ عاشقانه‌اش
توان واژه کجا و مدیح گفتن او؟
قلم، قناری گنگی‌ست در سرودن او
سلام فاطمه، ای جلوۀ شکیبایی
که نور حُسن تو جان می‌دهد به زیبایی
یک گل، نصیبم از دو لب غنچه‌فام کن
یا پاسخ سلام بگو، یا سلام کن!
ياری ز که جويد؟ دلِ من، يار ندارد
يک مَحرم و يک رازنگهدار ندارد!
شیطان به بیت حیّ تعالی چه می‌کند؟
آتش به گرد خانۀ مولا چه می‌کند؟
بوی خوش می‌آید اینجا؛ عود و عنبر سوخته؟
یا که بیت‌الله را کاشانه و در سوخته؟
ساز غم گر ترانهای می‌داشت
آتش دل، زبانهای می‌داشت
سال‌ها پیش در این شهر، درختی بودم
یادگار کهن از دورۀ سختی بودم
