دور تا دور حوض خانهٔ ما
پوکه‌های گلوله گل داده‌ست
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
هفتاد و دو آیه تابناک افتاده‌ست
هفتاد و دو لاله سینه‌چاک افتاده‌ست
«دیروز» در تصرّف تشویش مانده بود
قومی که در محاصرۀ خویش مانده بود
تقویم در تقویم
این فصل‌ها سرشار باران تو خواهد شد
دیر آمدم... دیر آمدم... در داشت می‌سوخت
هیأت، میان «وای مادر» داشت می‌سوخت
بخوان از چهرۀ طفلانم اینک مشق غربت را
بخوان در گوش خاموشان عالم این مصیبت را
امیر قافلۀ دشت کربلاست حسین
به راه بادیۀ عشق، آشناست حسین
باز از بام جهان بانگ اذان لبریز است
مثنوی بار دگر از هیجان لبریز است
در عشق، رواست جان‌نثاری کردن
حق را باید، همیشه یاری کردن
بی خون تو گل، رنگ بهاران نگرفت
این بادیه بوی سبزه‌زاران نگرفت
نتوان گفت که این قافله وا می‌ماند
خسته و خُفته از این خیل جدا می‌ماند
دوباره پر شده از عطر گیسویت شبستانم
دوباره عطر گیسویت؛ چقدر امشب پریشانم
عمری‌ست بی‌قرار، به سر می‌بریم ما
بر این قرار تا نفس آخریم ما
بال پرواز گشایید که پرها باقی‌ست
بعد از این، باز سفر، باز سفرها باقی‌ست
باز باران است، باران حسین‌بن‌علی
عاشقان، جان شما، جان حسین‌بن‌علی
سرم خاک کف پای حسین است
دلم مجنون صحرای حسین است
جاری استغاثه‌ها ای اشک!
وقت بر گونه‌ها رها شدن است
ای نیّت تو رو به خدای آوردن
برخیز! به قصد رونمای آوردن
گردباد است که سنجیده جلو می‌آید
به پراکندن جمع من و تو می‌آید
اگر خواهی پدر بینی وفای دختر خود را
نگه کن زیر پای اسب و بالا کن سر خود را
شاید تو خواستی غزلی را که نذر توست
این‌گونه زخم‌خورده و بی‌سر بیاورم
عصر یک جمعهٔ دلگیر
دلم گفت بگویم بنویسم
