حسین عباس‌پور | شعر هیأت

عطر ربنا

حس می‌شود همواره عطر ربنا از تو
آکنده شد زندان هارون از خدا از تو

امام کاظم علیه‌السلام

حداقل

غزل

اشک علی

دلی سوز صدایت را نفهمید
مسلمانی، خدایت را نفهمید

حضرت فاطمه علیهاالسلام

لبخندهای نیمه‌جان

دوبیتی

بعد مدت‌ها...

سکه‌ها ایمانشان را برد، بیعت‌ها شکست
یک به یک سردارها رفتند قیمت‌ها شکست

امام حسن مجتبی علیه‌السلام

حداقل

غزل

تو را زمانه نفهمید

در آن نگاه عطش‌دیده روضه جریان داشت
تمام عمر اگر گریه گریه باران داشت

امام سجاد علیه‌السلام

غزل

تو را رها نکنم

خراب جرعه‌ای از تشنگی سبوی من است
که بی‌قرارِ شبیهت شدن گلوی من است

امام حسین علیه‌السلام

حداقل

غزل

دلم از نور لبریز است

به ظاهر زائرم اما زیارت را نمی‌فهمم
من بیچاره لطف آشکارت را نمی‌فهمم

امام رضا علیه‌السلام

حداقل

غزل

اسرار جهان...

در مطلع شعر تو نچرخانده زبان را
لطف تو گرفت از من بیچاره امان را

امام صادق علیه‌السلام

آخرین حرم

غزل

هفت آسمان

هفت آسمان در دست‌های مهربانت بود
هرچند عمری سقف زندان آسمانت بود

امام کاظم علیه‌السلام

غزل

صبوری...

صبوری به پای تو سر می‌گذارد
غمت داغ‌ها بر جگر می‌گذارد

امام حسن مجتبی علیه‌السلام

حماسه صبر

غزل

چند سالی بعد...

بارها از سفره‌اش با اینکه نان برداشتند
روز تشییع تنش تیر و کمان برداشتند

امام حسن مجتبی علیه‌السلام

حداقل

غزل

باران

مانند باران بود و بر دل‌ها ترنّم داشت
مانند چشمه لطف سرشارش تداوم داشت

امام حسن مجتبی علیه‌السلام

فصل کرامت

غزل

غریب کاظمین

می‌شود بر شانۀ لطفت پریشان گریه کرد
پابرهنه سویت آمد مثل باران گریه کرد

امام کاظم علیه‌السلام

حداقل

غزل