علی انسانی | شعر هیأت

طفل خیالی

رباب است و خروش و خسته‌حالی
به دامن اشک و جای طفل خالی

حضرت رباب علیهاالسلام

دل سنگ آب شد

دوبیتی

عازم بزم وصال

این گلِ تر ز چه باغی‌ست که لب خشکیده‌ست؟
نو شکفته‌ست و به هر غنچه لبش خندیده‌ست

حضرت قاسم علیه‌السلام

دل سنگ آب شد

غزل

آتش در دل

تن فرزند بهر مادر آمد
اگر او رفت با پا، با سر آمد

شهدا

دل سنگ آب شد

دوبیتی

سوختن و ساختن

ای شمع سینه‌سوختۀ‌ انجمن، علی
تقدیر توست سوختن و ساختن، علی

حضرت فاطمه علیهاالسلام

دل سنگ آب شد

غزل

قدردانی

آزار داده‌اند ز بس در جوانی‌ام
بیزار از جوانی و، از زندگانی‌ام

حضرت فاطمه علیهاالسلام

دل سنگ آب شد

غزل

آیینه‌ها

آینه با آینه شد رو‌به‌روی
خوش بود آیینه‌ها را گفت‌و‌گوی

حضرت فاطمه علیهاالسلام

دل سنگ آب شد

مثنوی

عقیلهٔ هاشمیان

تو کیستی که عقل مجنون توست
عشق به تو عاشق و مدیون توست

حضرت زینب علیهاالسلام

دل سنگ آب شد

مثنوی

به همراه مسافر...

اگر خواهی پدر بینی وفای دختر خود را
نگه کن زیر پای اسب و بالا کن سر خود را

امام حسین علیه‌السلام

دل سنگ آب شد

غزل

هم‌دست

بودند دو تن، به جان و دل دشمنِ تو
دادند به هم دست، پیِ کشتن تو

امام حسن مجتبی علیه‌السلام

دل سنگ آب شد

رباعی

سفرِ من

جان بر لب من آمد و جانان به بر من
ای مرگ برو عمر من آمد به سر من

امام رضا علیه‌السلام

دل سنگ آب شد

غزل

از آن ساعت...

از آن ساعت که خود را ناگزیر از تو جدا کردم
تو بر نی بودی و دیدی چه‌ها دیدم، چه‌ها کردم

اربعین حسینی

دل سنگ آب شد

غزل

سجود عشق

سقا به آب، لب ز ادب آشنا نکرد
از آب پُرس از چه ز سقّا حیا نکرد

حضرت عباس علیه‌السلام

دل سنگ آب شد

غزل

مهتاب در آب

من آب فرات را مکدّر دیدم
او را خجل از ساقی کوثر دیدم

حضرت عباس علیه‌السلام

همواره حسین

رباعی

یَدُ الله فَوقَ اَیدیهِم

به یاد دستِ قلم، تا بَرَم به دفتر، دست
به عرض عشق و ارادت، شوم قلم در دست

حضرت عباس علیه‌السلام

گلاب و گل

قصیده

چه کربلاست!

«چه کربلاست! که عالم به هوش می‌آید
هنوز نالهٔ زینب به گوش می‌آید»

امام حسین علیه‌السلام

گلاب و گل

مثنوی