السلام ای وارث نوح و خلیل!
ای جلال و جلوۀ رب جلیل!
بوی گل از سپیده میآید
اشک شوقم ز دیده میآید
الهی به شور قیام حسین
به فریاد سرخ و پیام حسین
تو کیستی که صداقت تو را صدا میکرد
دعا به جان تو پیغمبر خدا میکرد
خدایا لطف خود را شاملم کن
غمی جانسوز، مهمان دلم کن
میرود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یکتنه از دوش حرم بردارد
ای تن و جانت سپر هر بلا
کوفۀ تو قطعهای از کربلا
او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
شنیدم رهنوردان محبت
شدند آیینهگردان محبت
پیغمبر و زهرا و حیدر یک وجودند
روز ازل تصویر یک آیینه بودند
چه خوب، مرگ خریدار زندگانی توست
حیات طیبه تصویر نوجوانی توست
تو ای مرغ شباهنگم، به حسرت بال و پر وا کن
صدای کوبۀ در شد، برو زهرا تو در وا کن
روایت است که هارون به دجله کاخی ساخت
به وجد و عشرت و شادی خویشتن پرداخت
امشب حرم خدا حرم شد
از مقدم یار محترم شد
ای مشعل دانش از تو روشن
وی باغ صداقت از تو گلشن
ای همه جا یار رسولِ خدا
محرم اسرار رسولِ خدا
سلام ما به تو، ای هاجر چهار ذبیح
درود ما به تو، ای مریم چهار مسیح...
گذشته چند صباحی ز روز عاشورا
همان حماسه، که جاوید خواندهاند او را
علی آن صبح صادق، آن شب قدر
علی شرح «اَلَم نَشرَح لَک صَدر»
گفتم به دل، که وقت نیایش شب دعاست
پرواز کن که مقصد من «سُرّ من رآ»ست
ای بهشتِ قُربِ احمد، فاطمه!
لیلةالقدر محمد، فاطمه!
نور «اِقرَأ»، تابد از آیینهام
كیست در غار حرای سینهام؟!