بد نیست که از سکوت تن‌پوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
دیدیم میانِ سبزه‌ها رنگ تو را
در جاریِ جویبار، آهنگِ تو را
گنجشکان باغ را اجابت کردند
از باغ پس از خزان عیادت کردند
سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
عید آمده، هر کس پی کار خویش است
می‌نازد اگر غنی و گر درویش است
من در بر کشتی نجات آمده‌ام
در ساحل چشمۀ حیات آمده‌ام
افسوس که این فرصت کوتاه گذشت
عمر آمد از آن راه و از این راه گذشت
«ایمان به خدا» لذت ناچیزی نیست
با نور خدا، غروب و پاییزی نیست
ماه رمضان دیده به ما دوخته است
ماهی که چراغ رحمت افروخته است
آن گوشه نگاه کوچکی روییده‌ست
بر خاک پگاه کوچکی روییده‌ست
آزادی‌ام این‌که بندۀ او باشم
در سینه دل تپندۀ او باشم
در شهر شلوغ، خلوتی پیدا کن
در خلوت خود قیامتی برپا کن
آن سوی حصار را ببینیم ای کاش
آن باغ بهار را ببینیم ای کاش
تا نام تو را دلم ترنّم کرده‌ست
با یاد تو، چون غنچه تبسّم کرده‌ست
با شمعِ گمان، به صبح ایمان نرسد
بی‌جوششِ جان، به کوی جانان نرسد
هنگام دعا قلب حزین داشته باش
یعنی که دلی خدای‌بین داشته باش
عید است و دلم خانۀ ویرانه بیا
این خانه تکاندیم ز بیگانه بیا
چشم همه چشمه‌های جوشان به خداست
باران، اثر نگاه دهقان به خداست
هر چند نماز و روزه را پیشه کنید
در عمق سجود و سادگی ریشه کنید
هر خسته دلی، که نفس سرکَش دارد
پیداست، که خاطری مشوّش دارد
در بادیه، گام تا خداوند بزن
خود را به رضای دوست، پیوند بزن
دل زنده شود کز تو حیاتی طلبد
جان باز رهد کز تو نجاتی طلبد
