در هر گذری و کوچه و بازاری
پهن است بساطِ حرصِ دنیاداری
اینجا دل سفره‌ها پر از نان و زر است
آنجا جگر گرسنه‌ها، شعله‌ور است
با دیدن تو به اشتباه افتادند
آن‌ها که سوی فرات راه افتادند
رویش را قرص ماه باید بکشد
چشمانش را سیاه باید بکشد
هان این نفس شمرده را قطع کنید
آری سر دل‌سپرده را قطع کنید
آن تشنه‌لبی که منصب سقّا داشت
وقتی به حریم علقمه پای گذاشت
روزی که عطش به جان گل‌ها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
سکه شدن و دو رو شدن آسان است
آلودۀ رنگ و بو شدن آسان است
ای سرو که با تو باغ‌ها بالیدند
معصوم به معصوم تو را تا دیدند
ای ساقی سرمست ز پا افتاده
دنبال لبت آب بقا افتاده
ای کعبه به داغ ماتمت نیلی‌پوش!
وز تشنگی‌ات فرات در جوش و خروش
ای بحر! ببین خشکی آن لب‌ها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
او غربت آفتاب را حس می‌کرد
در حادثه، التهاب را حس می‌کرد
ای تشنه به سرچشمۀ احساس بیا
با دامنی از شقایق و یاس بیا
ای مانده به شانه‌هایتان بار گران
ای چشم به راهتان دمادم نگران
هر میدان شعبه... هر خیابان شعبه...
این شعبۀ اوست بدتر از آن شعبه
آب از دست تو آبرو پیدا کرد
مهتاب، دلِ بهانه‌جو پیدا کرد
در بند اسارت تو می‌آید آب
دارد به عمارت تو می‌آید آب
کی می‌رود آن بهار خونین از یاد
سروی که برافراشته بیرق در باد
بر عهد بزرگ خود وفا کرد عمو
نامرد تمام کوفیان، مرد عمو
راضی به جدايی از برادر نشده
با چند امان‌نامه کبوتر نشده
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست
من آب فرات را مکدّر دیدم
او را خجل از ساقی کوثر دیدم
