با فرق شکسته، دل خون، چهرۀ زرد
از مسجد کوفه باز می‌گردد مرد
ای طالب معرفت! «ولی» را بشناس
آن جان ز عشق مُنجلی را بشناس
باید صلوات‌ها جلی ختم شود
همواره به ذکر عملی ختم شود
شب شاهد چشم‌های بیدار علی‌ست
تاریخ در آرزوی تکرار علی‌ست
دیدند که کوهِ آرزوشان، کاه است
صحبت سر یک مردِ عدالت‌خواه است
با دیدن تو به اشتباه افتادند
آن‌ها که سوی فرات راه افتادند
رویش را قرص ماه باید بکشد
چشمانش را سیاه باید بکشد
هان این نفس شمرده را قطع کنید
آری سر دل‌سپرده را قطع کنید
آن تشنه‌لبی که منصب سقّا داشت
وقتی به حریم علقمه پای گذاشت
روزی که عطش به جان گل‌ها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
ای سرو که با تو باغ‌ها بالیدند
معصوم به معصوم تو را تا دیدند
ای ساقی سرمست ز پا افتاده
دنبال لبت آب بقا افتاده
ای کعبه به داغ ماتمت نیلی‌پوش!
وز تشنگی‌ات فرات در جوش و خروش
ای بحر! ببین خشکی آن لب‌ها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
او غربت آفتاب را حس می‌کرد
در حادثه، التهاب را حس می‌کرد
ما خانه ز غیر دوست پیراسته‌ایم
از یُمن غدیر محفل آراسته‌ایم
چون کوفه که چهره‌ای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
دل جام بلی ز روی میل از تو گرفت
تأثیر، ستارهٔ سهیل از تو گرفت
ماه رمضان دیده به ما دوخته است
ماهی که چراغ رحمت افروخته است
شب تا به سحر نماز می‌خواند علی
با دیدۀ تر، نماز می‌خواند علی
سرچشمۀ فیض، روح ربانی تو
دریای فتوت، دل طوفانی تو
گویند حریم کعبه، در داشته است
از «سیزده رجب» خبر داشته است
