باید که برای تو سرِ دار بمیرم
یکباره به پایت صد و ده بار بمیرم
شب شاهد چشمهای بیدار علیست
تاریخ در آرزوی تکرار علیست
آمادهاند، گوش به فرمان، یکی یکی
تا جان نهند بر سر پیمان یکی یکی
از مرز رد شدیم ولی با مصیبتی
با پرچم سیاه به همراه هیأتی
مگر اندوه شبهای علی را چاه میفهمد؟
کجا درد دل آیینهها را آه میفهمد؟
شهر من قم نیست، اما در حریمش زندهام
در هوای حقحق هر یاکریمش زندهام
هر زمانی که شهیدی به وطن میآید
گل پرپر شده در خاطر من میآید
پس از قرنها فاصله تا علی
نشستهست در خانه تنها، علی
تا آسمانت را کمی در بر بگیرد
یک شهر باید عشق را از سر بگیرد
دیدیم در آیینۀ سرخ محرمها
پر میشوند از بیبصیرتها، جهنمها
هجده بهار رفت زمین شرمسار توست
آری زمین که هستی او وامدار توست
دست مرا گرفت شبیه برادری
گفتم سلام، گفت سلام معطری