پس از چندین و چندین سال آمد پیکرش تازه
نگاهش از طراوت خیستر، بال و پرش تازه
کربلا
شهر قصههای دور نیست
بد نیست که از سکوت تنپوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
من حال پس از سقوط را میفهمم
آشفتهام این خطوط را میفهمم
هرکس بمیرد پیشتر از مرگ
دیگر خیالش از دمِ جانکندنش تخت است
مردم که شهامت تو را میدیدند
خورشید رشادت تو را میدیدند
اگر به شوق تو این اشتیاق شکل گرفت
چه شد، چگونه، چرا این فراق شکل گرفت؟!...
ای خون تو همچنان نگاهت گیرا
ای جانِ به عرش رفتۀ نامیرا
هر نسیمی خسته از کویت خبر میآورد
چشم تر میآورد، خونِ جگر میآورد
جانان همه رفتند، چرا جان نرود؟
این آیه به روی دستِ قرآن نرود؟
نه فقط سرو، در این باغِ تناور دیده
لالهها دیده ولیکن همه پرپر دیده
دریاب از این همه پراکندگیام
عمریست که شرمندۀ این بندگیام
نشاط انگیز نامت مینوازد روح عطشان را
تو مثل چشمهای! نوشیده و جوشیده انسان را
کاش در باران سنگ فتنه بر دیوار و در
سینۀ آیینه را میشد سپر دیوار و در
از درد نبود اگر که از پا افتاد
هنگام وضو به یادِ زهرا افتاد
چرا و چرا و چرا میکشند؟
«به جرم صدا» بیصدا میکشند