ای شهید بیگناه
ای شهید مشهد چراغ
شنیدم از لب باد صبا حسین حسین
نوای ما، دم ما، شور ما، حسین حسین
اگر مجال گریزت به خانه هم باشد
برای اینکه نمیرد حیات، میمانی
حسود حُسن تو برگ گل است، شبنم هم
اسیر عصمت تو آسیهست، مریم هم
علی را ذاتِ ایزد میشناسد
اَحد را درکِ احمد میشناسد
ز رویت نه تنها جهان آفریدند
به دنبال تو کهکشان آفریدند...
پا گرفته در دلم، آتشی پنهان شده
بند بندم آتش و سینه آتشدان شده
عمریست گفتهایم به عشق تو یا علی:
«یا مَظهرَ العَجائِبُ یا مرتضی علی»
عمری به فکر مردمان شهر بودی
اما کسی حالا به فکر مادرت نیست
رسیدم دوباره به درگاه شاهی
چه شاهی که دارد ز شاهان سپاهی...
به دست شعلههای شمع دادم دامن خود را
مگر ثابت کنم پروانهمسلک بودن خود را