ایران! پر از آیینه و لبخند بمانی
همسایۀ خورشید چو «الوند» بمانی
هرچند که رفتن تو غم داشت، عزیز!
در سینۀ تو عشق، حرم داشت عزیز
به رغم سیلی امواج، صخرهوار بایست
در این مقابله چون کوه استوار بایست!
کیست این حنجرۀ زخمیِ تنها مانده؟
آن که با چاه در این برهه هم آوا مانده
آمیخته چون روح در آب و گل ماست
همواره مقیم دل ناقابل ماست