سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
مه و خورشید تابیدهست در دست
و صد دریا زلالی هست در دست
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
کسی مانند تو شبها به قبرستان نمیآید
بدون چتر، تنها، موقع باران نمیآید
چو بر گاه عزّت نشستی امیرا
رأیت نعیماً و مُلکاً کبیرا
عصمت بخشیده نام او دختر را
زینت بخشیده شأن او همسر را
معنای شکوهِ در قیام است حبیب
پا منبری چند امام است حبیب
کیست این حنجرۀ زخمیِ تنها مانده؟
آن که با چاه در این برهه هم آوا مانده
آمیخته چون روح در آب و گل ماست
همواره مقیم دل ناقابل ماست