من شعر خوبی گفتم امّا او
از شعر من یک شعر بهتر گفت
ابرهای سیاه میگریند
باز باران و باز هم باران
ای عزّت را گرفته بی سر بر دوش
وی تنگ گرفته عشق را در آغوش
هنوز مانده بفهمیم اینکه کیست علی
برای عشق و عدالت غریب زیست علی
بایست، کوه صلابت میان دورانها!
نترس، سرو رشید از خروش طوفانها!
داغ تو اگرچه روز را شام کند
دشمن را زهر مرگ در کام کند
شب به شب ماه به یاد لب عطشان حسین
میکشد آه به یاد لب عطشان حسین
کعبه اسم تو، منا اسم تو، زمزم اسم توست
ندبه اسمِ تو، شفا اسم تو، مرهم اسم توست
سرت کو؟ سرت کو؟ که سامان بگیرم
سرت کو؟ سرت کو؟ به دامان بگیرم
در این سیلی پیامی آشکار است
که ما را باز با این قوم کار است
خوشا سری که سرِ دار آبرومند است
به پای مرگ چنین سجدهای خوشایند است
با پای سر به سِیْر سماوات میرویم
احرام بستهایم و به میقات میرویم
آه ای بغض فروخورده كمی فریاد باش
حبس را بشكن، رها شو، پر بكش، آزاد باش
دلم شور میزد مبادا نیایی
مگر شب سحر میشود تا نیایی