عید آمده، هر کس پی کار خویش است
مینازد اگر غنی و گر درویش است
من حال پس از سقوط را میفهمم
آشفتهام این خطوط را میفهمم
با خزان آرزو حشر بهارم کردهاند
از شکست رنگ، چون صبح آشکارم کردهاند
ای خون تو همچنان نگاهت گیرا
ای جانِ به عرش رفتۀ نامیرا
آن را که ز دردِ دینش افسونی هست
در یاد حسین، داغ مدفونی هست
جانان همه رفتند، چرا جان نرود؟
این آیه به روی دستِ قرآن نرود؟
نورِ جان در ظلمتآبادِ بدن گم کردهام
آه از این یوسف که من در پیرهن گم کردهام
از درد نبود اگر که از پا افتاد
هنگام وضو به یادِ زهرا افتاد
ای ولی عصر و امام زمان
ای سبب خلقت کون و مکان