به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
باید که برای تو سرِ دار بمیرم
یکباره به پایت صد و ده بار بمیرم
از کار تو تا که سر درآورد بهشت
خون از مژگان تر درآورد بهشت
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
آمادهاند، گوش به فرمان، یکی یکی
تا جان نهند بر سر پیمان یکی یکی
از مرز رد شدیم ولی با مصیبتی
با پرچم سیاه به همراه هیأتی
مگر اندوه شبهای علی را چاه میفهمد؟
کجا درد دل آیینهها را آه میفهمد؟
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
شهر من قم نیست، اما در حریمش زندهام
در هوای حقحق هر یاکریمش زندهام
گر بر سر نفس خود امیری، مردی
ور بر دگری نکته نگیری، مردی
هر زمانی که شهیدی به وطن میآید
گل پرپر شده در خاطر من میآید
کمتر کسیست در غم من، انجمن کند
از من سخن بیاورد، از من سخن کند
دست مرا گرفت شبیه برادری
گفتم سلام، گفت سلام معطری
دوباره بوی خوش مشک ناب میآید
شمیم توست که با آب و تاب میآید
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم
گفتم چگونه از همه برتر بخوانمت
آمد ندا حبیبۀ داور بخوانمت