از «من» که در آینهست بیزارم کن
شبنم بنشان به چهرهام، تارم کن
با دشمن خویش روبهرو بود آن روز
با گرمی خون غرق وضو بود آن روز
آه است به روی لب عالم، آه است
هنگام وداع سخت مهر و ماه است
برگشتنت حتمیست! آری! رأس ساعت
هرچند یک شب مانده باشد تا قیامت
توفیق اگر دلیل راهت باشد
یا پند دهندهای گواهت باشد
میگریم از غمی که فزونتر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
درختان را دوست میدارم
که به احترام تو قیام کردهاند
مرا سوزاند آخر، سوز آهی
که برمیخواست از هُرم گناهی
چو موج از سفر ماهتاب میآید
از آب و آینه و آفتاب میآید
با خلق اگرچه زندگی شیرین است
ای دوست! طریق سربلندی این است
افزون ز تصور است شیداییِ من
این حال خوش و غم و شکیبایی من
مگذار اسیر اشک و آهت باشیم
در حسرت یک گوشه نگاهت باشیم
در بادیه، گام تا خداوند بزن
خود را به رضای دوست، پیوند بزن
از دوست اگر دوست تمنا نکنی
این پنجره را به روی خود وانکنی