تا با حرم سبز تو خو میگیرم
در محضر چشمت آبرو میگیرم
لبریزم از واژه اما بستهست گویا زبانم
حرفی ندارم بگویم، شعری ندارم بخوانم
بر ساحلى غریب، تویى با برادرت
در شعلۀ نگاه تو پیدا، برادرت
با اینکه نبض پنجره در دست ماه نیست
امشب جهان به چشم اتاقم سیاه نیست
محمّدا به که مانی؟ محمّدا به چه مانی؟
«جهان و هر چه در او هست صورتاند و تو جانی»
آسمان ابریست، آیا ماه پیدا میشود؟
ماه پنهان است، آیا گاه پیدا میشود؟
علی بود و همراز او فاطمه
و گلهای روییده در باغشان
چه کُند میگذرد لحظههای دور از تو
نمیکنند مگر لحظهها عبور از تو