در قاب عکست میتواند جان بگیرد
این عشق پابرجاست تا تاوان بگیرد
گر مرد رهی، میان خون باید رفت
از پای فتاده، سرنگون باید رفت
بهارِ آمدنت میبرد زمستان را
بیا که تازه کنم با تو هر نفس جان را
سال جدید زیر همین گنبد کبود
آغاز شد حکایتمان با یکی نبود
ای ز پیدایی خود بس ناپدید
جملۀ عالم تو و کس ناپدید
به نام آن که جان را نور دین داد
خرد را در خدادانی یقین داد...
به نام آن که ملکش بیزوال است
به وصفش عقلِ صاحب نطق، لال است
گاهی دلم به یاد خدا هست و گاه نیست
اقرار میکنم که دلم سر به راه نیست
آرامش موّاج دریا چشمهایش
دور از تعلقهای دنیا چشمهایش
دل زنده شود کز تو حیاتی طلبد
جان باز رهد کز تو نجاتی طلبد