خورشید! بتاب و برکاتی بفرست
ای ابر! ببار آب حیاتی بفرست
ماه پیش روی ماهش رخصت تابش نداشت
ابر بی لطف قنوتش برکت بارش نداشت
جرعه جرعه غم چشید و ذره ذره آب شد
آسمان شرمنده از قدّ خم مهتاب شد
در سکوتی لبالب از فریاد گوشه چشمی به آسمان دارد
یک بغل بغض و تاول و ترکش، یک بغل بغض بیکران دارد
به باران فکر کن... باران نیاز این بیابان است
ترکهای لب این جاده از قحطی باران است
«بشنو از نی چون حکایت میکند»
شیعه را در خون روایت میکند
آتشفشان زخم منم، داغ دیدهام
خاکسترم، بهار به آتش کشیدهام
نه از لباس کهنهات نه از سرت شناختم
تو را به بوی آشنای مادرت شناختم
بىسر و سامان توام يا حسين
دست به دامان توام يا حسين