شنیده بود شهادت طنین گامت را
چه خوب داد خدا پاسخ سلامت را
سبزپوشا با خودت بخت سپید آوردهای
گل به گل هر جا بهاری نو پدید آوردهای
سر میگذارد آسمان بر آستانت
غرقیم در دریای لطف بیکرانت
توفان خون ز چشم جهان جوش میزند
بر چرخ، نخل ماتمیان دوش میزند!
مشتاق و دلسپرده و ناآرام
زین کرد سوی حادثه مَرکب را
دل آزاده با خدا باشد
ذکر، نسیان ماسوا باشد
خدایا به جاه خداوندیات
که بخشی مقام رضامندیات
در کالبد مرده دمد جان چو مسیحا
آن لب که زمینبوسی درگاه رضا کرد
توبۀ من را شکسته اشتباه دیگری
از گناهی میروم سوی گناه دیگری
در دست سپیده، برکاتی دگر است
پیغام سحر را، کلماتی دگر است
خداوندا در این دیرینه منزل
دری نشناختم غیر از در دل
با شمعِ گمان، به صبح ایمان نرسد
بیجوششِ جان، به کوی جانان نرسد
دل بر دو سه دم گرمی بازار مبند
امید به هیچ کس به جز یار مبند
بیآن که چو موج، در تلاطم باشی
با صبر و رضا، غرق تبسم باشی
تا کی به خروش و خشم، کاری کردن؟
مانند سپند بیقراری کردن؟
ای دوست! سخاوت، آسمانپیوند است
این شاخۀ سبزِ باغِ بیمانند است
خم کرد پشت زمین را، ناگاه داغ گرانت!
هفت آسمان گریه کردند، بر تربت بینشانت!
از رفتن دل نیست خبر اهل وفا را
آن کس که تو را دید نداند سر و پا را
با تیر غم و بلا، نشانش نکند
حیران زمین و آسمانش نکند
آقا سلام بر تو و شام غریب تو
آقا سلام بر دل غربت نصیب تو
میخواهی اگر روشنی آب شوی
یا در شب تیره مثل مهتاب شوی
سلام ای بادها سرگشتهٔ زلف پریشانت
درود ای رودها در حسرت لبهای عطشانت
بر سفرۀ این و آن، سخن ساز مکن
جز درگه حق نیازت ابراز نکن
چون صبح، کلید آسمان میدهدت
عطر خوشِ عمر جاودان میدهدت
گر زن به حجاب خویش مستور شود
از دیدۀ آلوده و بد دور شود