تیغی فرود آمد و فرقت شکست آه
فرقت شکست و موی تو در خون نشست آه
اوصاف تو از ابتدا تا انتها نور
آیینهای، آیینهای سر تا به پا نور
جاریست در زلالی این دشت آسمان
با این حساب سهم زمین «هشت آسمان»
شبی که آینهام را به دستِ خاک سپردم
هزار بار شکستم، هزار مرتبه مردم
همین بس است به مدحش محمد است محمد
حمید و حامد و محمود و احمد است محمد
از سمت حرم شنیدهام میآید
با تیغ دو دم شنیدهام میآید
از خاک میروم که از آیینهها شوم
ها میروم از این منِ خاکی جدا شوم
به دریا رسیدم پس از جستجوها
به دریای پهناور آرزوها
اگرچه زود؛ میآید، اگرچه دیر؛ میآید
سوار سبزپوش ما به هر تقدیر میآید
تو را اینگونه مینامند مولای تلاطمها
و نامت غرش آبی آوای تلاطمها
روی تو برده رونق ماه تمام را
مجذوب کرده جلوهٔ تو خاص و عام را
جاری استغاثهها ای اشک!
وقت بر گونهها رها شدن است
شام تو پر از نور سحرگاهی شد
خورشید خدا به سوی تو راهی شد
وقتی پدرت حضرت حیدر شده باشد
باید که تو را فاطمه مادر شده باشد
دنیا شنید آه نیستانی تو را
بر نیزه دید آینهگردانی تو را
بگو که یکشبه مردی شدی برای خودت
و ایستادهای امروز روی پای خودت
در سرخی غروب نشسته سپیدهات
جان بر لبم ز عمر به پایان رسیدهات
دویدهایم که همراه کاروان باشیم
رسیدهایم که در جمع عاشقان باشیم
رفتی و با غم همسفر ماندم در این راه
گاه از غریبی سوختم گاه از یتیمی
سلمان کیستید؟ مسلمان کیستید؟
با این نگاه، شیعهٔ چشمان کیستید؟
با شمایم ای شمایان بشکهٔ دشداشهپوش
با وقاحت روی فرش نفت و خون میایستید
با زمزمی به وسعت چشم تر آمدم
تا محضر زلالترین کوثر آمدم