به روز مرگ چو تابوت من روان باشد
گمان مبر که مرا دردِ این جهان باشد
خورشید! بتاب و برکاتی بفرست
ای ابر! ببار آب حیاتی بفرست
آواز حزین باد، پیغمبر کیست؟
خورشید، چنین سرخ، روایتگر کیست؟
بودهست پذیرای غمت آغوشم
از نام تو سرشار، لبالب، گوشم
از سمت مدینه خبر آورد نسیمی
تا مژده دهد آمده مولود عظیمی
دریاب من، این خستۀ بیحاصل را
این از بد و خوب خویشتن غافل را
به باران فکر کن... باران نیاز این بیابان است
ترکهای لب این جاده از قحطی باران است
آن کس که تو را شناخت جان را چه کند؟
فرزند و عیال و خانمان را چه کند؟
ای خدا این وصل را هجران مکن
سرخوشان وصل را نالان مکن...
ای خفته شب تیره هنگام دعا آمد
وی نفس جفا پیشه هنگام وفا آمد
نه از لباس کهنهات نه از سرت شناختم
تو را به بوی آشنای مادرت شناختم
روزها فكر من این است و همه شب سخنم
كه چرا غافل از احوال دل خویشتنم