من كیستم؟ کبوتر بیآشیانهات
محتاج دستهای تو و آب و دانهات
بهجز رحمت پیمبر از دری دیگر نمیآمد
ولو نجرانیان را تا ابد باور نمیآمد
پروانه شد تا شعلهور سازد پرش را
پیچید در شوق شهادت باورش را
فرق دارد جلوهاش در ظاهر و معنا حرم
گاه شادی، گاه غم دارد برای ما حرم
آسمان از ابر چشمان تو باران را نوشت
آدم آمد صفحهصفحه نام انسان را نوشت
وقتی نمازها همه حول نگاه توست
شاید که کعبه هم نگران سپاه توست
شبی در آبیِ باران رها کردم صدایم را
غریبانه شکستم بغضهای آشنایم را
تقسیم کن یک بار دیگر آنچه داری را
در سجدۀ خود شور این آیینهکاری را
هرچند درک ناقص تاریخ کافی نیست
در اینکه حق با توست اما اختلافی نیست
از اشک هوای چشمها تر شده است
ابر آمده است و سایهگستر شده است
باید که گناه را فراموش کنیم
قدری به سکوت قبرها گوش کنیم
این جوان کیست كه گل صورت از او دزدیدهست؟
سیزده بار زمین دور قدش گردیدهست
چشم خود را باز کردم ابتدا گفتم حسین
با زبانِ اشکهای بیصدا گفتم حسین
چشمت به پرندهها بهاری بخشید
شورِ دل تازهای، قراری بخشید