گر مرد رهی، میان خون باید رفت
از پای فتاده، سرنگون باید رفت
جگر پر درد و دل پر خون و جان سرمست و ناپروا
شبم تاریک و مرکب لنگ و در سر، مایۀ سودا
امشب شب آدینه و فردا رمضان است
تن در ذَوبان آمد و جان در طیران است
یا مُغِیثَ الْمُذنِبین مُعْطِی السّؤال
یا انیسَ العارفین، یا ذوالجلال
ای از جمال روی تو تابنده آفتاب
وز آفتاب روی تو خورشید در حجاب...
ای ز پیدایی خود بس ناپدید
جملۀ عالم تو و کس ناپدید
به نام آن که جان را نور دین داد
خرد را در خدادانی یقین داد...
به نام آن که ملکش بیزوال است
به وصفش عقلِ صاحب نطق، لال است
به رغم سیلی امواج، صخرهوار بایست
در این مقابله چون کوه استوار بایست!
دل زنده شود کز تو حیاتی طلبد
جان باز رهد کز تو نجاتی طلبد
یگانهای و نداری شبیه و مانندی
که بیبدیلترین جلوۀ خداوندی