صبحت به تن عاطفه جان خواهد داد
زیبایی عشق را نشان خواهد داد
گر مرد رهی، میان خون باید رفت
از پای فتاده، سرنگون باید رفت
طنین «آیۀ تطهیر» در صدایش بود
مدینه تشنۀ تکرار ربّنایش بود
به نام خداوند بالا و پست
كه از هستیاَش هست شد، هر چه هست...
ای ز پیدایی خود بس ناپدید
جملۀ عالم تو و کس ناپدید
به نام آن که جان را نور دین داد
خرد را در خدادانی یقین داد...
به نام آن که ملکش بیزوال است
به وصفش عقلِ صاحب نطق، لال است
هر دم از دامن ره، نوسفری میآمد
ولی این بار دگرگون خبری میآمد
دل زنده شود کز تو حیاتی طلبد
جان باز رهد کز تو نجاتی طلبد