سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
گر مرد رهی، میان خون باید رفت
از پای فتاده، سرنگون باید رفت
خواهرش بر سینه و بر سر زنان
رفت تا گیرد برادر را عنان
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
به نام آنکه مستغنیست بالذّات
«بَدیعُ الاَرض» و «خلّاقُ السماوات»
ای ز پیدایی خود بس ناپدید
جملۀ عالم تو و کس ناپدید
به نام آن که جان را نور دین داد
خرد را در خدادانی یقین داد...
به نام آن که ملکش بیزوال است
به وصفش عقلِ صاحب نطق، لال است
دل زنده شود کز تو حیاتی طلبد
جان باز رهد کز تو نجاتی طلبد