سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
بایست، کوه صلابت میان دورانها!
نترس، سرو رشید از خروش طوفانها!
هرچند که رفتن تو غم داشت، عزیز!
در سینۀ تو عشق، حرم داشت عزیز
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
فرو میخورد بغض در گلو را
عقب میزد پَرِ هر چه پتو را
سرت کو؟ سرت کو؟ که سامان بگیرم
سرت کو؟ سرت کو؟ به دامان بگیرم
در این سیلی پیامی آشکار است
که ما را باز با این قوم کار است
خوشا سری که سرِ دار آبرومند است
به پای مرگ چنین سجدهای خوشایند است
وضو گرفتهام از بهت ماجرا بنویسم
قلم به خون زدهام تا كه از منا بنویسم
آه ای بغض فروخورده كمی فریاد باش
حبس را بشكن، رها شو، پر بكش، آزاد باش