میان شعله می‌سوزد مگر باران؟ نمی‌سوزد
اگرچه «جسم» هم آتش بگیرد، «جان» نمی‌سوزد
عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
امشب که نرگس‌ها اسیر دست پاییزند
کوکب به کوکب در عزایت اشک می‌ریزند
نه از جرم و عقاب خود می‌ترسم
نه از کمیِ ثواب خود می‌ترسم
پیرمرد مهربان، مثل ابرها رها
زنده است هم‌چنان، زنده است بین ما
تیغ است و آتش است و هزاران فدایی است
هر جا که نام اوست هوا کربلایی است
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
تابید بر زمین
نوری از آسمان
تبت پایین می‌آید سرفه‌هایت خوب خواهد شد
دوباره شهر من حال و هوایت خوب خواهد شد
از بستر بیماری خود پا شدنی نیست
بی لطف شما، شهر مداوا شدنی نیست
ای خالق راز و نیاز عاشقانه
در پیشگاه عشق مخلوقی یگانه
بی‌خواب پی هم‌نفسی می‌گردد
بی‌تاب پی دادرسی می‌گردد
به قرآنی که داری در میان سینه‌ات سوگند
که هرگز از تو و از خاندانت دل نخواهم کند
کسی به باغچه بعد از تو آب خواهد داد؟
به روزهای جهان، آفتاب خواهد داد؟
همیشه سفره‌اش وا بود با ما مهربانی کرد
هزاران بار آزردیمش اما مهربانی کرد
در آن تاریک، دل می‌بُرد ماه از عالم بالا
گرامی باد این رخشنده، این تابان بی‌همتا
عشق تو کوچه‌گرد کرد مرا
این منِ از همیشه تنهاتر
شبیه کوه پابرجایم و چون رود سیّالم
به سویت می‌دوم با کودکانی که به دنبالم
دریای سر نهاده به دامان چاه اوست
مردی که با سکوت خودش غرق گفتگوست
اعماق آیه‌های یقین را شکافته
نور است و آسمان برین را شکافته
آتش: شده از خجالت روی تو آب
خانه: شده بعد رفتن تو بی‌خواب
در شهر مرا غیر شما کار و کسی نیست
فریاد اگر هم بکشم دادرسی نیست
کجا سُکری که اینجا هست، در خُم می‌شود پیدا؟
بگو مستی ما از دور چندم می‌شود پیدا
رد می‌کنی شاید پس از زنگ دبستان
طفل کلاس اولی را از خیابان
آیینه شده‌ست دم به دم حیرتی‌ات
گشته سپر حسین، خوش غیرتی‌ات
