به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
یک روز شبیه ابرها گریانم
یک روز چنان شکوفهها خندانم
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
هستی ندیده است به خود ماتم اینچنین
کی سایهای شد از سر عالم کم اینچنین؟
وقت وداع فصل بهاران بگو حسین
در لحظههای بارش باران بگو حسین
برای لحظۀ موعود بیقرار نبودم
چنانکه باید و شاید در انتظار نبودم
شَمَمتُ ریحَکَ مِن مرقدِک، فَجَنَّ مشامی
به کاظمین رسیدم برای عرض سلامی
و کاش مرد غزلخوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
این چندمین نامهست بابا مینویسم؟
هر چند یادت نیست امّا مینویسم
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم