نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت
خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت
به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
در دل بیخبران جز غم عالم غم نیست
در غم عشق تو ما را خبر از عالم نیست
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
ای آنکه عطر در دل گلها گذاشتی
در جان ما محبت خود را گذاشتی
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
عطر بهار از جانب دالان میآید
دارد صدای خنده از گلدان میآید
داغی عمیق بر دل باران گذاشتی
ای آنکه تشنه سر به بیابان گذاشتی
نی از تو حیات جاودان میخواهم
نی عیش و تَنعُّم جهان میخواهم
خداوندا به ذات کامل خویش
به دریاهای لطف شامل خویش
ای دوای درون خستهدلان
مرهم سینۀ شکستهدلان
ای وجود تو اصل هر موجود
هستی و بودهای و خواهی بود
کنار فضّه صمیمانه کار میکردی
به کار کردن خود افتخار میکردی
بر عهد بزرگ خود وفا کرد عمو
نامرد تمام کوفیان، مرد عمو
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم