به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
حتی اگر که تیغ ببارد، در بیعت امام حسینیم
ما جرأت زهیر و حبیبیم، ما غیرت امام حسینیم
به سویت آمدهام جذبهای نهان با من
چه کردهای مگر ای شور ناگهان! با من؟
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
«پدر» چه درد مگویی! «پدر» چه آه بلندی!
نمیشود که پدر باشی و همیشه بخندی
کنار دل و دست و دریا، اباالفضل
تو را دیدهام بارها، یا اباالفضل
النّمِر باقر النّمِر برخیز
باز هم خطبۀ جهاد بخوان
جاده و اسب مهیاست بیا تا برویم
کربلا منتظر ماست بیا تا برویم
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم