همسنگر دردهای مردم بودی
چون سایه در آفتابشان گم بودی
او غربت آفتاب را حس میکرد
در حادثه، التهاب را حس میکرد
مهمان ضیافت خطر هیچ نداشت
آنگاه که میرفت سفر هیچ نداشت
خونین پَر و بالیم؛ خدایا! بپذیر
هرچند شکستهایم، ما را بپذیر
وقتی كه شكستهدل دعا میكردی
سجادۀ سبز شكر، وا میكردی
خود را به خدا همیشه دلگرم کنیم
یعنی دلِ سنگ خویش را نرم کنیم
کعبه اسم تو، منا اسم تو، زمزم اسم توست
ندبه اسمِ تو، شفا اسم تو، مرهم اسم توست
فرمود که صادقانه در هر نَفَسی
باید به حساب کارهایت برسی
آیینه و آب، حاصل یاد شماست
آمیزۀ درد و داغ، همزاد شماست
تا عقل چراغ راهِ هر انسان است
اندیشهوری نشانۀ ایمان است
آیینۀ عشق با تو دمساز شود
یعنی که دری به روی تو باز شود
با پای سر به سِیْر سماوات میرویم
احرام بستهایم و به میقات میرویم
چقدر مانده به دریا، به آستان حسین
پر از طراوت عشق است آسمان حسین
ما دامن خار و خس نخواهیم گرفت
پاداش عمل ز کس نخواهیم گرفت
هر کس نتواند که به ما سر بزند
در غربت آسمان ما پر بزند