غریبِ در وطن، میسوخت آن شب
درون خویشتن، میسوخت آن شب
گفتند به من که از سفر میآیی
من منتظرم، بگو اگر میآیی
چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
روز، روز نیزه و شمشیر بود
ظهر داغ خون و تیغ و تیر بود
کوچههامان پر از سیاهی بود
شهر را از عزا درآوردند
آنکه در خطّۀ خون، جان به ره جانان داد
لبِ لعلش به جهانِ بشریّت جان داد
محبوبۀ ذات پاک سرمد زهراست
جان دو جهان و جان احمد زهراست
تنها نه کسی تو را هماورد نبود
یک مردِ نبرد، یار و همدرد نبود
شعر از مه و مهرِ شبشکن باید گفت
از فاطمه و ابالحسن باید گفت
حی علی الفلاح که گل کرده بعثتش
باید نماز بست نمازی به قامتش