او غربت آفتاب را حس میکرد
در حادثه، التهاب را حس میکرد
مهمان ضیافت خطر هیچ نداشت
آنگاه که میرفت سفر هیچ نداشت
خونین پَر و بالیم؛ خدایا! بپذیر
هرچند شکستهایم، ما را بپذیر
میگریم از غمی که فزونتر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
درختان را دوست میدارم
که به احترام تو قیام کردهاند
به نام خداوند بالا و پست
كه از هستیاَش هست شد، هر چه هست...
چو موج از سفر ماهتاب میآید
از آب و آینه و آفتاب میآید
آیینه و آب، حاصل یاد شماست
آمیزۀ درد و داغ، همزاد شماست
بخواب بر سر زانوی خستهام، سر بابا
منم همان که صدا میزدیش: دختر بابا