دیدیم میانِ سبزهها رنگ تو را
در جاریِ جویبار، آهنگِ تو را
این ابر پُر از بهار مهمانِ شماست
صبح آمده و نسیم، دربانِ شماست
در لشکر تو قحطیِ ایمان شده بود
دین دادن و زر گرفتن آسان شده بود
با دیدن تو به اشتباه افتادند
آنها که سوی فرات راه افتادند
او غربت آفتاب را حس میکرد
در حادثه، التهاب را حس میکرد
آه کوفه چقدر تاریک است
ماه دیگر کنار چاه نرفت
مهمان ضیافت خطر هیچ نداشت
آنگاه که میرفت سفر هیچ نداشت
خونین پَر و بالیم؛ خدایا! بپذیر
هرچند شکستهایم، ما را بپذیر
نگاهم در نگاه شب، طنینانداز غوغاییست
کمی آنسوتر از شبگریههایم صبح فرداییست
ببین که بیتو نماندم، نشد کناره بگیرم
نخواستم که بیفتد به کوره راه، مسیرم
سجادۀ خویش را که وا میکردی
تا آخر شب خدا خدا میکردی
فارغ نگذار نَفْس خود را نَفَسی
تا بندهٔ نفس سرکشی در قفسی
یک لحظه شدیم خیره تا در چشمت
دیدیم تمام درد را در چشمت
آیینه و آب، حاصل یاد شماست
آمیزۀ درد و داغ، همزاد شماست
لحظهٔ سخت امتحان شده بود
چقَدَر خوب امتحان دادی