سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
باران شده بر کویر جاری شده است
در بستر هر مسیر جاری شده است
گرچه صد داغ و هزاران غم سنگین داریم
چشم امّید به فردای فلسطین داریم
داشت میرفت لب چشمه سواری با دست
دشت لبریز عطش بود، عطش... اما دست...
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
تیر نگذاشت که یک جمله به آخر برسد
هیچکس حدس نمیزد که چنین سر برسد
عشق تو در تمامی عالم زبانزد است
بیعشق، حال و روز زمین و زمان بد است
و کاش مرد غزلخوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
گفتند از شراب تو میخانهها به هم
خُمها به وقت خوردن پیمانهها به هم
این چندمین نامهست بابا مینویسم؟
هر چند یادت نیست امّا مینویسم
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست