هنگام سپیده بود وقتی میرفت
از عشق چه دیده بود وقتی میرفت؟
تیر نگذاشت که یک جمله به آخر برسد
هیچکس حدس نمیزد که چنین سر برسد
در سکوتی لبالب از فریاد گوشه چشمی به آسمان دارد
یک بغل بغض و تاول و ترکش، یک بغل بغض بیکران دارد
آتشفشان زخم منم، داغ دیدهام
خاکسترم، بهار به آتش کشیدهام
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست