عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
الهی اکبر از تو اصغر از تو
به خون آغشتگانم یکسر از تو
نه از جرم و عقاب خود میترسم
نه از کمیِ ثواب خود میترسم
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
علی را ذاتِ ایزد میشناسد
اَحد را درکِ احمد میشناسد
ای ز داغِ تو روان، خون دل از دیدۀ حور!
بیتو عالم همه ماتمکده تا نفخۀ صور
پا گرفته در دلم، آتشی پنهان شده
بند بندم آتش و سینه آتشدان شده
بیخواب پی همنفسی میگردد
بیتاب پی دادرسی میگردد
اَلسَّلام ای سایهات خورشید ربّ العالمین
آسمانِ عزّ و تمکین، آفتاب داد و دین
گفت: ای گروه! هر که ندارد هوای ما
سر گیرد و برون رود از کربلای ما...