عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
نه از جرم و عقاب خود میترسم
نه از کمیِ ثواب خود میترسم
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
بیخواب پی همنفسی میگردد
بیتاب پی دادرسی میگردد
و کاش مرد غزلخوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
زخمی شکفته، حنجرهای شعلهور شدهست
داغ قدیمی من از آن تازهتر شدهست
این چندمین نامهست بابا مینویسم؟
هر چند یادت نیست امّا مینویسم
دل غریب من از گردش زمانه گرفت
به یاد غربت زهرا شبی بهانه گرفت
خبر پیچید تا کامل کند دیگر خبرها را
خبر داغ است و در آتش میاندازد جگرها را