بی‌تو این‌جا همه در حبس ابد تبعیدند
سال‌ها، هجری و شمسی، همه بی‌خورشیدند
یک کوه رشید داده‌ام ای مردم!
یک باغ امید داده‌ام ای مردم!
کس راز حیات او نداند گفتن
بایست زبان به کام خود بنهفتن
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
خوش باد دوباره یادی از جنگ شده‌ست
دریاچۀ خاطرات خون‌رنگ شده‌ست
این چه خروشی‌ست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
سراپا اگر زرد و پژمرده‌ایم
ولی دل به پاییز نسپرده‌ایم
دگر اين دل سر ماندن ندارد
هوای در قفس خواندن ندارد
دلم می‌خواست عطر یاس باشم
کنار قاسم و عباس باشم
ايمان و امان و مذهبش بود نماز
در وقت عروج، مركبش بود نماز
از عمر دو روزی گذران ما را بس
یک لحظۀ وصل عاشقان ما را بس
عید است و دلم خانۀ ویرانه بیا
این خانه تکاندیم ز بیگانه بیا
ای صاحب عشق و عقل، دیوانۀ تو
حیران تو آشنا و بیگانۀ تو
خوشا از دل نَم اشکی فشاندن
به آبی آتش دل را نشاندن
روز عاشوراست
کربلا غوغاست
چشمه‌های خروشان تو را می‌شناسند
موج‌های پریشان تو را می‌شناسند
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
چشم‌ها پرسش بی‌پاسخ حیرانی‌ها
دست‌ها تشنهٔ تقسیم فراوانی‌ها
از نو شکفت نرگس چشم‌انتظاری‌ام
گل کرد خارخار شب بی‌قراری‌ام
صدایی به رنگ صدای تو نیست
به جز عشق نامی برای تو نیست
