پس تو هم مثل همسرت بودی؟!
دستبسته، شکسته، زندهبهگور
تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بیحساب پیدا شد
مرا مباد که با فخر همنشین باشم
غریبوار بمیرم، اگر چنین باشم
مدینه حسینت کجا میرود؟
اگر میرود، شب چرا میرود؟
گفتند از شراب تو میخانهها به هم
خُمها به وقت خوردن پیمانهها به هم
شعری به رسم هدیه... سلامی به رسم یاد
روز تولد تو سپردم به دست باد
بیتاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
دل اگر تنگ و جان اگر خستهست
گاه گاهی اگر پریشانیم
پایان یکیست، پنجرهٔ آسمان یکیست
خورشید بین این همه رنگینکمان یکیست
زخم من کهنه زخم تو تازه
زخمی پنجههای بیرحمیم
گردباد است که سنجیده جلو میآید
به پراکندن جمع من و تو میآید
شبیه آینه هستیم در برابر هم
که نیستیم خوش از چهرهٔ مکدر هم
بگو به باد بپوشد لباس نامهبران را
به گوش قدس رساند سلام همسفران را
دست مرا گرفت شبیه برادری
گفتم سلام، گفت سلام معطری
صدای کیست چنین دلپذیر میآید؟
کدام چشمه به این گرمسیر میآید؟