چون کوفه که چهرهای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
شنیده بود که اینبار باز دعوت نیست
کشید از ته دل آه و گفت: قسمت نیست
عمریست انتظار تو ای ماه میکشم
در انتظار مهر رخت آه میکشم
صبحی دگر میآید ای شب زندهداران
از قلههای پر غبار روزگاران
یک کوه رشید دادهام ای مردم!
یک باغ امید دادهام ای مردم!
ما را دلیست چون تن لرزان بیدها
ای سرو قد! بیا و بیاور نویدها
خوش باد دوباره یادی از جنگ شدهست
دریاچۀ خاطرات خونرنگ شدهست
یکی از همین روزها، ناگهان
تو میآیی از نور، از آسمان
گفتم به گل عارض تو کار ندارد؛
دیدم که حیایی شررِ نار ندارد
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست