تا که نامت بر زبان آمد زبان آتش گرفت
سوختم، چندان که مغز استخوان آتش گرفت
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
درختان را دوست میدارم
که به احترام تو قیام کردهاند
سنگها آینهها نام تو را میخوانند
اهل دل، اهل صفا، نام تو را میخوانند...
از چارسو راه مرا بستند
از چارسو چاه است و گمراهی
و انسان هرچه ایمان داشت پای آب و نان گم شد
زمین با پنج نوبت سجده در هفت آسمان گم شد
چو موج از سفر ماهتاب میآید
از آب و آینه و آفتاب میآید
اهل دل را شد نصیب از لطف جانان، اعتکاف
فیض حق باشد برای هر مسلمان، اعتکاف
ای یکهسوار شرف، ای مردتر از مرد!
بالایی من! روح تو در خاک چه میکرد؟
باز گویا هوای دل ابریست
باز درهای آسمان باز است
در کولهبار غربتم یک دل
از روزهای واپسین ماندهست