چنان شیرینی دنیای ما شورانده دنیا را
که از ما وام میگیرند آیین تماشا را
یک گوشه نشسته عقده در دل کردهست
مرداب که سعی خویش زائل کردهست
گفت رنجور دلش از اثر فاصلههاست
آن که دلتنگ رسیدن به همه یکدلههاست
ما سینه زدیم بیصدا باریدند
از هرچه که دم زدیم، آنها دیدند
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
شد به آهنگ عجیبی خاک ما زیر و زبر
خانهها لرزید و لرزیدند دلها بیشتر
به این آتش برس، هیزم مهیا کن، مهیاتر
گلستانیم ما، در آتش نمرود، زیباتر
به سیل اشک میشوییم راه کارونها را
هنوز از جبهه میآرند تابوت جوانها را
هر گاه که یاس خانه را میبویم
از شعر نشان مرقدت میجویم
امشب از داغی دوباره چشم ایران روشن است
یوسفی رفتهست، آری وضع کنعان، روشن است
راضی به جدايی از برادر نشده
با چند اماننامه کبوتر نشده
تا گل به نسیم راه در میآید
از خاک بوی گیاه در میآید
مرگ باید سجده باشد، سجدۀ پیش از قیام
اشهدم را خواندهام ای مرگ زیبا السّلام